Deze week stond ik in een file
op de linker rijbaan.
Er stond een vrouw naast me;
ongeveer veertig jaar.
Ze praatte in zichzelf
en ik keek maar snel voor me.
Toen de stoplichten op groen sprongen,
begon ze hard te lopen, waarbij haar hoedje een beetje stupide
opveerde boven haar permanent.
Ik trok langzaam op,
maar gaf snel meer gas toen ik bemerkte
dat ik met die lage snelheid haar niet bij kon houden.
Bij het station
verloor ik haar uit het zicht.
Met moeite vond ik een parkeerplaats en toen? .....zoeken.
Ik liep alle stalletjes af
ging achter elke rij staan
en zocht om en in de automaten.
Ik was veel tijd kwijt
maar had haar niet gevonden.
Bij een treininformatiebalie kwam ik ook niet verder.
Ik vroeg of ze een veertig jarige dame met permanent en hoed
gezien had?
Het meisje schudde haar hoofd
en antwoordde dat er doorgaans
weinig vrouwen met een permanent en hoedje
in de hal kwamen.
Ik dacht na of ik meer wist
en besefte toen dat de vrouw ook nog een dubbele trouwring
droeg.
Het meisje keek weer op
en vertelde opgewekt dat die dame
in de restauratie zat
achter het houten schot.
Ik vergat haar te bedanken
en rende op een sukkeldrafje naar de restauratie.
Daar zat ze en nu pas viel me op dat ze een nummerbord
op haar rug droeg.
Ik klopte haar op de rug.
Haar broodje dat net op weg was naar haar mond,
verkruimelde een beetje.
Ze keek verstoord op en
gebaarde dat ik kon gaan zitten.
Ze gaf me direct de Panorama.
Ik had niet zo veel zin om te lezen
dus bladerde ik maar wat,
terwijl zij haar broodje opat.
Op pagina 37 stond een popgroep
en ik moest denken aan mijn laatste bezoek
aan een popconcert, dat van Graham Parker.
Ik had toen op het ritme van "We want more"
onduidelijke woorden meegejeld.
Niemand merkte het.
Ik glimlachte bij de herinnering
en keek haar aan.
Het broodje was op en ook zij glimlachte
en zei zoiets van -Please go home of please come home-
Toch jammer dat ik een beetje doof ben;
vooral aan mijn rechter oor.
Uit de bundel: Verhalen uit het verleden (2020)
